Laatste dagen Children Ward en eerste dagen Female
Blijf op de hoogte en volg Jojanneke
05 September 2012 | Zimbabwe, Zimbabwe
Het is al weer een poosje geleden dat ik wat van mij heb laten horen, dus het wordt weer tijd om een verslag te plaatsen van al mijn bezigheden hier.
Vorige week heb ik mijn week afgerond op de Children Ward. Ik had geschreven over de kinderen met brandwonden, gelukkig zijn ze allemaal naar huis gegaan vorige week vrijdag en de laatste gisteren. De wonden genezen goed en als de moeders met de kinderen om de zoveel dagen naar de kliniek gaan om de wonden te laten behandelen, mogen ze naar huis van de dokter. Het is te hopen dat ze de wonden schoon houden en aan de klinieken gaan, anders is de kans groot dat de wonden weer beginnen te ontsteken. Maar ze waren allemaal heel blij om te gaan, het scheelt hun toch iedere dag 8 dollar om in het ziekenhuis te verblijven en dan nog alle medicijnen die ze moeten kopen.
Op de afdeling lagen daarna vooral kinderen die ondervoed waren. Ik vind dit de moeilijkste gevallen, omdat het enige wat je kunt doen is melk en vocht geven. Maar het lichaam zelf moet het vocht zien binnen te houden. Je kunt niet zo heel veel anders voor ze doen.
Dinsdag kwam er een jongen van 11 op de afdeling met ondervoeding (Marasmus) en leverfalen. De verpleegkundige wilde een infuus inbrengen, maar de vaten waar al te ver dicht gegaan, dat het niet lukte om die aan te brengen. Gelukkig dronk hij zelf nog, dus was het niet een heel groot probleem dat het infuus aanbrengen niet lukte. Maar vrijdag dronk hij niet meer, hij reageerde nergens meer op, trilde/schokte over z'n hele lichaam, ging scheel kijken. Symptomen die van ondervoeding en van leverfalen kwamen, dus het verergerde alleen maar.
Omdat hij niet meer dronk en toch vocht ORS binnen moest krijgen, moest hij een maagsonde krijgen. Ik was de gelukkige om die aan te brengen. Heel de dag had hij nergens op gereageerd, totdat ik die maagsonde wilde aanbrengen. Hij heeft alles geprobeerd om dat tegen te gaan. Z'n moeder en ik heb hem met één hand in ongeveer de houtgreep gehouden en met de andere hand heb ik hem aangebracht. In één keer goed;) Daardoor heeft hij ORS gekregen, zodat hij hopelijk vocht binnen kreeg en het ook opnam. Maar zaterdag sprak ik Annemarie en die vertelde dat hij zaterdag is overleden. Heel moeilijk.
Ook een kindje van 7 maanden, die Kwashiorkor had is zaterdag overleden. Dronk zelf ook niet meer en spuugde alles uit. Ook maagsonde heeft niet geholpen.
Gelukkig zijn er ook andere ondervoede kinderen die wel weer aansterken en hopelijk in een paar weken weer spelen en naar huis kunnen.
Zaterdag en zondag was ik vrij, dus ik heb lekker uitgeslapen. Want iedere morgen kwart over 6 uit bed ga ik wel voelen.
Zaterdagmiddag ben ik met twee gasten uit het guesthouse mee geweest naar Great Zimbabwe. Een ervan is docent op de pas geopende Universiteit hier in Morgenster. Omdat hij blind is, wordt hij geholpen door z'n jongere broer. Zij hadden dit uitje geregeld voor hun faculteit, wat bestaat uit 9 studenten. We gingen eerst naar de ruïnes, echt interessant om te zien. Het is een kasteel van 1200 n.C. Met onderaan de heuvel nog resten van een dorpje. Daar verkochten ze ook stenen snijwerken, hier doen ze niet echt aan houtsnijwerk, maar dus aan steensnijwerk (of hoe je dat ook mag noemen).
Om een uur of 4 gingen we naar een braai plaats. Daar was de blinde docent met 2 studenten al de kip aan het braden. Natuurlijk geen kipfilet, dat kennen ze hier niet. Maar stukken kip met de kop en poten. Ik heb maar een vleugeltje gepakt, want ik weet niet wat ik met zo'n poot of kop aanmoet. Ook was er boerewors, een hele grote vis, en ook nog beef. Een hele grote lap met bot en veel vet. Het werd gelukkig steeds donkerder, dus dan zagen ze niet dat ik kleine beetjes pakte en al het vet achter mij in het gras gooide. Dat werd toch wel weer opgegeten door de aapjes en roofvogels. Het zijn hier echt vlees eters. Ik houd ook wel van frikandel of rookworst, maar van zulke dingen heb ik snel genoeg. Van alles heb ik wel wat geprobeerd en smaakt echt niet verkeerd, maar ik houd gewoon niet van al dat vet. De vis was wel heel lekker. Half 7 kwam het busje de groep weer ophalen, het is maar een kilometer of 10 van Morgenster vandaan. Dus ik was rond 7 uur thuis. En toen was de elektriciteit weg...
De dag ervoor was er al heel de dag geen water geweest, omdat iemand ergens een kraan op had laten staan, dankjewel!
Die avond was ik verbannen tot een boek lezen bij kaarslicht, want geen stroom is ook geen internet. Zo leer je wel afkicken van 100 keer Facebook, nu.nl en gmail te bekijken of er al wat nieuws op staat;)
Terwijl het zaterdag heel de dag warm was geweest, was het zondag weer een koude, bewolkte en winderige dag. Het heeft zelfs een paar uur gemiezerd. Binnen was het zo'n 17 graden in het guesthouse en omdat ik geen kacheltje kon vinden, ben ik maar lekker vroeg (half 9) m'n bed ingekropen.
Maandag ben ik op de Female Ward begonnen. Weer een hele ander soort ward dan de children ward. Vooral wat patiënten betreft. Veel vrouwen met TBC, longontsteking en gynaecologische klachten. Dus als ik later nog eens een chemokuur moet krijgen en ik krijg last van TBC, dan weet ik waar ik het ooit opgelopen heb;) Het is een stukje van de ward waar ik mij het minst lang bevindt. Op een of andere manier kan ik daar altijd heel snel de observaties doen... Wat ik de eerste dag geleerd heb is vooral bedden opmaken. Met veel te korte dekens en lakens die meer gat zijn dan stof. En handmatig weer bloeddruk meten.
De eerste dag kwam er ook een vrouw met meningitis, hersenvliesontsteking. Zij heeft maar twee uur geleefd. Toen ik terug kwam van de lunch pauze was ze overleden. Zij moest klaar gemaakt worden om naar het mortuarium te gaan. Blijkbaar mogen de studenten dat hier doen, dus ik mocht daarbij helpen. Hier doen ze er behoorlijk nuchter over. Bijna iedere dag gebeurt het wel op de afdeling dat er iemand sterft. Maar in Nederland heb ik het nog niet veel meegemaakt, dus het is wel raar om met zo'n dode bezig te zijn. De studenten zeggen dat op deze ward veel sterfgevallen zijn, dus ik zal het nog wel vaker meemaken...
Op deze afdeling mis ik de kinderen wel van de children ward, die spelen, lachen en zijn gezellig met elkaar aan het praten ook de moeders. Maar hier ligt iedereen echt ziek te zijn, te hoesten en vooral de slapen.
Gisteren had ik een dienst van 12:30 tot 20:00. We hoorden met z'n vieren aanwezig te zijn op de afdeling. Maar rond half 6 was er een aan het eten, de volgende was naar het winkeltje en de ander was ook van de aardbodem verdwenen. Dus ik was even alleen aanwezig op de ward, op zich is dat niet zo erg als het lekker rustig is en de patiënten ook aan het eten zijn. Maar ik ga even een rondje buiten lopen en zo zie ik een vrouw geknield zitten, ik weet dat hier een paar moslims zijn, en ze zat net als de moslims als ze aan het bidden was. En ze zat ook richting Mekka, waar ik denk dat het ongeveer ligt. Net daarvoor had ik vriendelijk twee mannen gegroet, ik dacht dat ze op visite kwamen bij een de patiënten. Blijkt dat ze hulp zoeken, omdat die vrouw door haar benen is gezakt, omdat ze geen kracht meer heeft door veel bloedverlies. Leuk dat dit net moet gebeuren als ik alleen op de ward ben... Ik heb eerst 5 minuten lopen zoeken naar een rolstoel, voordat ik de vrouw buiten op kon halen. En gelukkig kwam toen de verpleegkundige terug van de winkel. Dus ik heb hem mooi alles in het Shona laten regelen met die mensen. Dan is het irritant om de taal niet te spreken en hun Engels is ook vaak niet zo goed of met zo'n accent dat ik het bijna niet versta.
Dit was ook het enige van die dag wat een beetje spanning met zich meegaf. Voor de rest was het die dag erg rustig, en was ik blij als het weer tijd was om de observaties te doen. Als je dan op je gemak werkt, kun je daar zeker een half uur zoet mee zijn. En duurt het wachten tot de volgende activiteit weer wat minder lang.
Vandaag en morgen heb ik mijn Day off, maar ik moet voor het eerst in mijn verpleegkunde carrière op zaterdag en zondag werken ;)
En ik ga al steeds beter leren om op te staan wanneer er een dokter, matron, tutor of verpleegkundige binnen komt lopen. Er is vooruitgang en vooral in mijn Engels, al blijven de medische termen lastig.
Bedankt voor alle reacties!
Groetjes, Jojan
Vorige week heb ik mijn week afgerond op de Children Ward. Ik had geschreven over de kinderen met brandwonden, gelukkig zijn ze allemaal naar huis gegaan vorige week vrijdag en de laatste gisteren. De wonden genezen goed en als de moeders met de kinderen om de zoveel dagen naar de kliniek gaan om de wonden te laten behandelen, mogen ze naar huis van de dokter. Het is te hopen dat ze de wonden schoon houden en aan de klinieken gaan, anders is de kans groot dat de wonden weer beginnen te ontsteken. Maar ze waren allemaal heel blij om te gaan, het scheelt hun toch iedere dag 8 dollar om in het ziekenhuis te verblijven en dan nog alle medicijnen die ze moeten kopen.
Op de afdeling lagen daarna vooral kinderen die ondervoed waren. Ik vind dit de moeilijkste gevallen, omdat het enige wat je kunt doen is melk en vocht geven. Maar het lichaam zelf moet het vocht zien binnen te houden. Je kunt niet zo heel veel anders voor ze doen.
Dinsdag kwam er een jongen van 11 op de afdeling met ondervoeding (Marasmus) en leverfalen. De verpleegkundige wilde een infuus inbrengen, maar de vaten waar al te ver dicht gegaan, dat het niet lukte om die aan te brengen. Gelukkig dronk hij zelf nog, dus was het niet een heel groot probleem dat het infuus aanbrengen niet lukte. Maar vrijdag dronk hij niet meer, hij reageerde nergens meer op, trilde/schokte over z'n hele lichaam, ging scheel kijken. Symptomen die van ondervoeding en van leverfalen kwamen, dus het verergerde alleen maar.
Omdat hij niet meer dronk en toch vocht ORS binnen moest krijgen, moest hij een maagsonde krijgen. Ik was de gelukkige om die aan te brengen. Heel de dag had hij nergens op gereageerd, totdat ik die maagsonde wilde aanbrengen. Hij heeft alles geprobeerd om dat tegen te gaan. Z'n moeder en ik heb hem met één hand in ongeveer de houtgreep gehouden en met de andere hand heb ik hem aangebracht. In één keer goed;) Daardoor heeft hij ORS gekregen, zodat hij hopelijk vocht binnen kreeg en het ook opnam. Maar zaterdag sprak ik Annemarie en die vertelde dat hij zaterdag is overleden. Heel moeilijk.
Ook een kindje van 7 maanden, die Kwashiorkor had is zaterdag overleden. Dronk zelf ook niet meer en spuugde alles uit. Ook maagsonde heeft niet geholpen.
Gelukkig zijn er ook andere ondervoede kinderen die wel weer aansterken en hopelijk in een paar weken weer spelen en naar huis kunnen.
Zaterdag en zondag was ik vrij, dus ik heb lekker uitgeslapen. Want iedere morgen kwart over 6 uit bed ga ik wel voelen.
Zaterdagmiddag ben ik met twee gasten uit het guesthouse mee geweest naar Great Zimbabwe. Een ervan is docent op de pas geopende Universiteit hier in Morgenster. Omdat hij blind is, wordt hij geholpen door z'n jongere broer. Zij hadden dit uitje geregeld voor hun faculteit, wat bestaat uit 9 studenten. We gingen eerst naar de ruïnes, echt interessant om te zien. Het is een kasteel van 1200 n.C. Met onderaan de heuvel nog resten van een dorpje. Daar verkochten ze ook stenen snijwerken, hier doen ze niet echt aan houtsnijwerk, maar dus aan steensnijwerk (of hoe je dat ook mag noemen).
Om een uur of 4 gingen we naar een braai plaats. Daar was de blinde docent met 2 studenten al de kip aan het braden. Natuurlijk geen kipfilet, dat kennen ze hier niet. Maar stukken kip met de kop en poten. Ik heb maar een vleugeltje gepakt, want ik weet niet wat ik met zo'n poot of kop aanmoet. Ook was er boerewors, een hele grote vis, en ook nog beef. Een hele grote lap met bot en veel vet. Het werd gelukkig steeds donkerder, dus dan zagen ze niet dat ik kleine beetjes pakte en al het vet achter mij in het gras gooide. Dat werd toch wel weer opgegeten door de aapjes en roofvogels. Het zijn hier echt vlees eters. Ik houd ook wel van frikandel of rookworst, maar van zulke dingen heb ik snel genoeg. Van alles heb ik wel wat geprobeerd en smaakt echt niet verkeerd, maar ik houd gewoon niet van al dat vet. De vis was wel heel lekker. Half 7 kwam het busje de groep weer ophalen, het is maar een kilometer of 10 van Morgenster vandaan. Dus ik was rond 7 uur thuis. En toen was de elektriciteit weg...
De dag ervoor was er al heel de dag geen water geweest, omdat iemand ergens een kraan op had laten staan, dankjewel!
Die avond was ik verbannen tot een boek lezen bij kaarslicht, want geen stroom is ook geen internet. Zo leer je wel afkicken van 100 keer Facebook, nu.nl en gmail te bekijken of er al wat nieuws op staat;)
Terwijl het zaterdag heel de dag warm was geweest, was het zondag weer een koude, bewolkte en winderige dag. Het heeft zelfs een paar uur gemiezerd. Binnen was het zo'n 17 graden in het guesthouse en omdat ik geen kacheltje kon vinden, ben ik maar lekker vroeg (half 9) m'n bed ingekropen.
Maandag ben ik op de Female Ward begonnen. Weer een hele ander soort ward dan de children ward. Vooral wat patiënten betreft. Veel vrouwen met TBC, longontsteking en gynaecologische klachten. Dus als ik later nog eens een chemokuur moet krijgen en ik krijg last van TBC, dan weet ik waar ik het ooit opgelopen heb;) Het is een stukje van de ward waar ik mij het minst lang bevindt. Op een of andere manier kan ik daar altijd heel snel de observaties doen... Wat ik de eerste dag geleerd heb is vooral bedden opmaken. Met veel te korte dekens en lakens die meer gat zijn dan stof. En handmatig weer bloeddruk meten.
De eerste dag kwam er ook een vrouw met meningitis, hersenvliesontsteking. Zij heeft maar twee uur geleefd. Toen ik terug kwam van de lunch pauze was ze overleden. Zij moest klaar gemaakt worden om naar het mortuarium te gaan. Blijkbaar mogen de studenten dat hier doen, dus ik mocht daarbij helpen. Hier doen ze er behoorlijk nuchter over. Bijna iedere dag gebeurt het wel op de afdeling dat er iemand sterft. Maar in Nederland heb ik het nog niet veel meegemaakt, dus het is wel raar om met zo'n dode bezig te zijn. De studenten zeggen dat op deze ward veel sterfgevallen zijn, dus ik zal het nog wel vaker meemaken...
Op deze afdeling mis ik de kinderen wel van de children ward, die spelen, lachen en zijn gezellig met elkaar aan het praten ook de moeders. Maar hier ligt iedereen echt ziek te zijn, te hoesten en vooral de slapen.
Gisteren had ik een dienst van 12:30 tot 20:00. We hoorden met z'n vieren aanwezig te zijn op de afdeling. Maar rond half 6 was er een aan het eten, de volgende was naar het winkeltje en de ander was ook van de aardbodem verdwenen. Dus ik was even alleen aanwezig op de ward, op zich is dat niet zo erg als het lekker rustig is en de patiënten ook aan het eten zijn. Maar ik ga even een rondje buiten lopen en zo zie ik een vrouw geknield zitten, ik weet dat hier een paar moslims zijn, en ze zat net als de moslims als ze aan het bidden was. En ze zat ook richting Mekka, waar ik denk dat het ongeveer ligt. Net daarvoor had ik vriendelijk twee mannen gegroet, ik dacht dat ze op visite kwamen bij een de patiënten. Blijkt dat ze hulp zoeken, omdat die vrouw door haar benen is gezakt, omdat ze geen kracht meer heeft door veel bloedverlies. Leuk dat dit net moet gebeuren als ik alleen op de ward ben... Ik heb eerst 5 minuten lopen zoeken naar een rolstoel, voordat ik de vrouw buiten op kon halen. En gelukkig kwam toen de verpleegkundige terug van de winkel. Dus ik heb hem mooi alles in het Shona laten regelen met die mensen. Dan is het irritant om de taal niet te spreken en hun Engels is ook vaak niet zo goed of met zo'n accent dat ik het bijna niet versta.
Dit was ook het enige van die dag wat een beetje spanning met zich meegaf. Voor de rest was het die dag erg rustig, en was ik blij als het weer tijd was om de observaties te doen. Als je dan op je gemak werkt, kun je daar zeker een half uur zoet mee zijn. En duurt het wachten tot de volgende activiteit weer wat minder lang.
Vandaag en morgen heb ik mijn Day off, maar ik moet voor het eerst in mijn verpleegkunde carrière op zaterdag en zondag werken ;)
En ik ga al steeds beter leren om op te staan wanneer er een dokter, matron, tutor of verpleegkundige binnen komt lopen. Er is vooruitgang en vooral in mijn Engels, al blijven de medische termen lastig.
Bedankt voor alle reacties!
Groetjes, Jojan
-
05 September 2012 - 19:06
Sietske:
Ha Jojan,
Leuk om je verhalen te lezen! Wel heftig allemaal zeg!
Ik weet zeker dat je als je terugkomt uit Zimbabwe heel snel verslagen bij elkaar kunt zwammen;-) Want je doet nu wel schrijverstalent op!
Succes met alles!
Liefs Sietske -
05 September 2012 - 22:18
Marloes:
Jaaa super goed wat van je te horen. Meid meid meid wat maak jij veel mee. Je verhalen over de vrouwen afdeling komen aardig overeen met de gynaecoogie van hier. Wij wachten ook veel en de vrouwen slapen bijna full time. Ik vind het heerlijk te lezen dat je zo zelfstandig bezig bent en vol vertrouwen. Je hebt het in je en het komt nu allemaal naar boven. Geniet ervan en ik blijf je volgen.
XXX -
06 September 2012 - 11:28
Hanneke:
Wauw! Ik wou dat ik even bij je rond kon kijken! Je komt met heel veel levenservaring terug denk ik.. Liefs, Hanneke -
06 September 2012 - 11:38
Annemarie:
Jojan... Goed om je verhalen te lezen!! Ik ga snel je mail afmaken, dan kan ik wat uitgebreider zijn!! Het beste he! Gr. A-M -
06 September 2012 - 11:38
Annemarie:
Jojan... Goed om je verhalen te lezen!! Ik ga snel je mail afmaken, dan kan ik wat uitgebreider zijn!! Het beste he! Gr. A-M -
06 September 2012 - 11:38
Annemarie:
Jojan... Goed om je verhalen te lezen!! Ik ga snel je mail afmaken, dan kan ik wat uitgebreider zijn!! Het beste he! Gr. A-M -
06 September 2012 - 11:39
Annemarie :
hm... zo gaat het wel hard met het aantal reacties. Sorry!! -
07 September 2012 - 14:27
Adriaan En Inge:
Ha Jojan,
Fijn om weer wat van je te horen. Je maakt heel wat mee in een korte tijd lees ik zo. Het lijkt mij heel ingrijpend om zo geconfronteerd te worden met het lijden en het sterven van veel mensen. Maar gelukkig zijn er ook heel wat die weer opknappen. Mooi werk, als je zo iets voor anderen kunt betekenen. Dan is het voor een klas staan met 30 stuiterende pubers eigenlijk een saai baantje...
Vanavond gaan we de Albanezen ophalen op Schiphol, jammer dat je er deze dagen niet bij kunt zijn, maar we halen de schade wel weer in.
Sterkte met al het werk en het lezen bij kaarslicht!
Liefs Adriaan en Inge -
07 September 2012 - 14:27
Adriaan En Inge:
Ha Jojan,
Fijn om weer wat van je te horen. Je maakt heel wat mee in een korte tijd lees ik zo. Het lijkt mij heel ingrijpend om zo geconfronteerd te worden met het lijden en het sterven van veel mensen. Maar gelukkig zijn er ook heel wat die weer opknappen. Mooi werk, als je zo iets voor anderen kunt betekenen. Dan is het voor een klas staan met 30 stuiterende pubers eigenlijk een saai baantje...
Vanavond gaan we de Albanezen ophalen op Schiphol, jammer dat je er deze dagen niet bij kunt zijn, maar we halen de schade wel weer in.
Sterkte met al het werk en het lezen bij kaarslicht!
Liefs Adriaan en Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
