Outreach en eerste dagen male ward

Het wordt moeilijker om het vol te houden iedere week een blog te schrijven, maar nu weer een poging. Vorige week was een rustig weekje. Maandag en vrijdag ben ik lekker thuis geweest om aan m'n research te werken. Dat betekend eerst wat langer slapen, op het gemak ontbijten en dan nog eens kijken of ik wat aan m'n onderzoek kon doen.

Dinsdag ben ik met de outreach meegegaan, twee verpleegkundigen gingen met een 4x4 naar een kliniek in Guwa om daar aan HIVpositieve mensen hun medicatie uit te delen. Het was ongeveer een uurtje rijden. Ik vond het al heerlijk om even uit Morgenster weg te zijn en een nieuwe omgeving te zien. Om 10 uur waren we er, eer ze wegreden was het ongeveer 9 uur, het gaat allemaal niet zo snel als in nederland. Toen begonnen ze eerst met prayers en health education. Daarna gingen de twee verpleegkundigen uit Morgenster de ART medicatie uitdelen. En ik werd bij een verpleegkundige gezet die daar op de kliniek altijd werkte. Hij deed de soort OPD, dus we hebben samen heel wat mensen gezien en diagnose gesteld en medicatie voorgeschreven.80% krijgt hier antibiotica voorgeschreven, het zal ergens goed voor zijn denken ze. Aan de resistente bacterien denken ze niet. Toen ze mij als blanke binnen zagen komen, de patienten maar ook de verpleegkundigen van daar, dachten ze direct dat ik een dokter was. Dus ik werd met een applausje begroet. Ik heb maar snel uitgelegd dat ik verpleegkunde student was en dat ik nog niet zo veel kennis heb, dus de verpleegkundige vooral zo te werk moest gaan zoals hij het altijd deed. Ik was echt blij dat ik een weekje OPD op morgenster achter de rug had, die kennis kon ik deze dag goed gebruiken. Om 1 uur waren de verpleegkundigen al klaar met de medicatie uitdelen, dus toen vertrokken we weer. rond de 80 mensen zijn langsgekomen voor medicatie.

Woensdag ben ik met twee andere verpleegkundigen, social worker en evangelist naar een andere kliniek in Bondolfi geweest. De evangelist deed de prayers, hij is blind maar kan prima preken,zingen en bidden. Dus het duurde wat langer dan anders, maar iedereen zat goed te luisteren en zong ook goed mee. Daarna ben ik gaan helpen met de medicatie uitdelen. In twee boeken staan alle HIVpositieve mensen geregistreerd die op die kliniek hun medicatie komen halen. Achter hun naam moet dan aangegeven worden dat ze voor twee maanden hun medicatie hebben gekregen. Dit deed ik met een verpleegkundige en de social worker. De andere verpleegkundige noteerde weer in een ander boek wie welke medicatie kreeg en gaf de medicatie aan de patient. Een behoorlijk saai werkje, maar de verpleegkundige en de social worker waren wel gezellig en samen hebben we heel wat afgelachen. De evangelist zat weer in een ander kamertje om mensen die langs wilden komen voor toerusting. Die dag zijn er 85 patiënten langs gekomen. We waren rond 2 uur klaar. Daarna gingen ze nog naar de Masvingo om wat te halen, ze hadden nu toch een auto mee en ze hoefden niet voor de benzine te betalen... In de stad kwamen er nog een paar verpleegkundige die hun day off hadden erbij, op de terugreis zaten we met z'n zevenen in de auto waar je eigenlijk met z'n vijfen in kunt. Gelukkig is het altijd wel gezellig met de afrikanen en aan hun zweetgeur ben je na 10 minuten ook gewend;) Doordat ik die dag te weinig gedronken had, was m'n hoofdpijn heel wat erger geworden. Het enige wat dan helpt is lekker vroeg naar bed, dus na het avondeten was mijn dag voorbij. Het was ook niet zo heel erg, want vanaf 's ochtends was de stroom al weg en die is heel de nacht niet teruggekomen.

Donderdag ben ik naar Rukovo geweest. Hiervoor moesten we richting het meer Kyle rijden, over de stuwdam. De stuwdam was precies die dag opgezet om het land verder op te bewateren. Op de terugweg heb ik de chauffeur gevraagd even te stoppen, zodat ik wat foto's kon nemen. Deze dag heb ik de verpleegkundigen geholpen de medicatie te geven aan de patiënten. Ook niet zo'n boeiend werkje voor mij maar ik heb ze zowel kunnen helpen. Die dag zijn er meer dan 130 patiënten langsgeweest, deze dag waren we dan ook een tijd langer bezig. Toen ik terug was hoopte ik dat de stroom terug was, want het was toch weer tijd om na een dag m'n mail te bekijken, maar het was er nog steeds niet. Wat bleek was dat er een boom tegen de elektriciteitsdraden gevallen was en die waren gebroken. Het repareren gaat hier toch wat langzamer, dus pas vrijdag 3 uur smiddags kwam de stroom terug. Het vlees konden we weggooien uit de vriezer, maar gelukkig kon ik weer op internet. (Ik kom er achter dat ik toch wel een beetje verslaafd ben...)

Zaterdag hebben de Nederlandse verloskundige en ik een voetbalwedstrijd georganiseerd. We hadden dokters, verpleegkundigen en buren gevraagd en iedereen zou komen. We hadden 4 uur tegen hen gezegd. Maar alleen Mark was op tijd en de rest kwam niet eens. Maar met alle voorbijgangers die het helemaal geweldig vonden dat wij als blanke dames aan het voetballen waren, kregen we toch nog twee teams bij elkaar. Het werd mannen tegen vrouwen, maar jammer genoeg hebben de mannen 3-2 gewonnen.

Zondagavond stappen er opeens 16 zuidafrikanen binnen die hier in het guesthouse voor een week verblijven. Gelukkig hebben wij ons kamertje zuid-afrikaanvrij kunnen houden. Maar voor de rest is het hele huis overgenomen door hun. Met z'n tweeen worden we een beetje in de ruimte verdrongen, dus het zal weer lekker rustig zijn als ze weg zijn. Voor de rest zijn ze wel vriendelijk hoor.

Maandag ben ik op de Male ward begonnen. Er liggen 7 patiënten en we lopen met 9 nurses, nursing students en nurse aids rond. Het is dus niet echt druk. Na twee dagen hangen ben ik het al helemaal zat. Dus ik wil met mijn onderzoek aan de slag tijdens mijn dienst, zodat ik de tijd nog een beetje nuttig besteed.

Vandaag was overdag ook niet veel te beleven op de ward. Maar vanavond wilde ik even een verpleegkundige te interviewen voor m'n resaerch op de Female ward. Ik kom daar binnen lopen en normaal gesproken is het om half 9 heel rustig en gaat iedereen slapen. Maar nu was het druk, er liep veel personeel rond en er was iemand hard aan het jammeren. Blijkt dat er een meisje van 14 ligt die net binnen is gebracht met een flinke jaap in haar hand. Haar hand is van tussen de vingers tot bijna de pols doorgesneden. Ze werd klaar gemaakt voor de operatie, dus ik ben naar dat ik de hand goed bekeken had maar weg gegaan. Er was niet echt tijd voor een interview... Morgen beter. En ik ben benieuwd hoe de hand er uit gaat zien.

Vanmiddag ben ik nog even wezen tennissen, maar na ene paar slagen heb ik m'n bovenbeenspier verrekt. Het tennissen was direct over en ik denk dat het het werken op de Male ward ook niet bevorderd, gelukkig is het niet zo druk.

Bedankt voor alle mailtjes en berichtjes.

Groetjes, Jojan