Zondag en de eerste twee dagen op de children ward

Zondag ben ik hier naar de kerk geweest, de Reformed Church in Zimbabwe. Een vrouwelijke dominee ging voor, wat al even wennen was. Maar ook de hele preek was in het Shona, dat had ik me van te voren niet gerealiseerd. Gelukkig zei ze soms een paar Engelse termen, dus dan wist ik weer waar ze het op dat moment over sprak. We moesten 1 samuel 30 lezen en het ging onder andere over dat we moeten delen met elkaar. Of dat ze meer gezegd heeft of dat de preek gewoon niet veel inhoud had, blijft een raadsel... Het is vooral leuk om te zien hoe geestdriftig ze aan het preken zijn (kunnen sommige in Nederland nog wat van leren;) ) en aan het zingen. Als er al maar een beetje ritme in zit, gaan ze staan en beginnen de heupen te wiegen, het heeft wel wat. Het grappige is dat het ene lied op die manier gezongen wordt en het andere lied wordt bijna op hele noten gezongen. Ergens zijn er toch wat Nederlandse tradities in gekropen.

De volgende dag ben ik met Annemarie meegegaan naar het ziekenhuis. Zij heeft me even voorgesteld aan de matron, de directrice van de verpleegkundigen. Zij vond het prima als ik vandaag met Annemarie meeliep. Annemarie moest eerst wat andere zaken regelen, dus zij stuurde mij naar de kinderafdeling. Daar waren ze net bezig om de kinderen die brandwonden hebben, te wassen en de wonden weer te behandelen. Zulke grote wonden heb ik nog niet eerder gezien en het was ook maar goed dat ik goed ontbeten had, want de meeste wonden waren aan het ontsteken en daarom heen hangt geen lekkere geur. Omdat het deze dagen koud is, houden ze de ramen dicht, dus de lucht blijft er ook hangen. De hoofdzuster daar zette mij ook maar direct aan het werk, want ik was toch al laatste jaars verpleegkundige dus ik kon vast ook wel wonden verzorgen. Ik mocht bij een jongetje de brandwond die helemaal ontstoken was het gele beslag/pus er afhalen en dan zalf opsmeren. Daarna moest er een zak over, zodat het jongetje niet z'n hand overal tegen aan kon stoten. Ik verwachtte een schone zak, maar de moeder klopte een broodzak uit en die moest ik erover heen doen. Een broodkruimel zal vast niet erg zijn, de wond was toch al vies. Voor alle medicijnen en materialen moeten de ouders zelf betalen, dus ze proberen alles te hergebruiken. Zwachtels gaan mee totdat er gaten invallen, en zoals die broodzakken die in Nederland het ziekenhuis niet inkomen, gebruiken zij meerdere keren.
Op de afdeling liggen ook een paar kinderen met luchtwegklachten, botbreuken en ondervoeding.
Je ziet bij de kinderen die geen Aids of TBC hebben de wonden goed genezen en zodra er ook een beetje genezing optreedt, lopen ze rond en proberen ze heel de dag mijn aandacht te krijgen. Maar er ligt nu ook een meisje met TBC. Ze is drie, maar kan nog niet lopen en praten, ook is ze niet groter dan een kind van anderhalf. Daarbij zie je dan ook dat de brandwonden niet snel genezen, er zit gewoon weinig leven in.

Ze zijn hier wel gewend om aan te pakken. Vandaag mocht ik al de eerste reports schrijven, wat erg lastig is omdat m´n engels nou niet echt denderend goed is. Maar naar geen een excuus werd geluisterd, dus ik heb het maar netjes op z´n Nederlands-Engels geschreven. Voor morgen is ook direct opgedragen dat ik de Ward Manager ben, dat houdt in dat ik de andere verpleegkundigen aan het werk moet zetten en moet controleren of ze alles goed doen. Ook mag ik met de doktersronde meelopen en de patiënten aan de dokter laten zien. Gelukkig komt Annemarie morgen langs, dus ik hoop dat zij weet hoe het moet, dan volg ik haar wel.
En de hoofdzuster vond het nog niet genoeg, dus ik mag donderdag ook nog een les geven over ondervoeding. Omdat dit veel voorkomt en er vandaag ook weer nieuwe patiëntjes met ondervoeding zijn opgenomen, vond ze het wel een geschikt onderwerp voor mij om een presentatie te geven aan de leerlingverpleegkundigen.

Deze week loop ik heel de week op de Children ward. Volgende week ga ik naar de Female ward. Verder weet ik nog niet wanneer ik waar sta, maar van de matron mocht ik op alle afdelingen kijken. Zo hoop ik nog heel wat te zien.

Groetjes, Jojan