De laatste 3 weken...

Alweer mijn laatste blog hier in Zimbabwe. De dagen kunnen nu echt afgeteld gaan worden. En zoals altijd moet dat verslag in de laatste week weer geschreven worden. Dus deze dagen worden gevuld met veel achter mijn laptop zitten en mijn gevonden resultaten in een verslag proberen te gieten.

Ik ga afgelopen twee weken weer even kort langs wat ik allemaal gedaan.
Maandag 15 oktober moest ik weer naar de stad om m'n visum te verlengen. Voor de laatste keer en gelukkig ging het dit keer een stuk sneller omdat de politie mij herkende van de vorige keer. Het is wel leuk om steeds beter te leren omgaan met de mensen hier. Hier begin je altijd eerst met How are you?, nadat je dat praatje hebt gehad zeg je pas waarvoor je komt. En met iets positiefs zeggen over hun land, win je ze ook zo voor je. En niet te vergeten het blank zijn, vrouw zijn en je vriendelijke lach zijn ook uitstekende middelen om iets gedaan te krijgen hier. Heel erg, maar met politie wel makkelijk;) Die dag was voor het grootste gedeelte al voorbij voordat ik weer terug was in Morgenster, ik heb nog een paar uur rondgehangen op OPD. Omdat daar ook niets te beleven viel, ben ik in de farmacie tabletjes gaan tellen en die in zakjes gestopt, die de apothekers assistenten weer kunnen verkopen aan de patiënten. Dan zijn de uren toch weer nuttig gebruikt of je er wat van leert is wat anders...

Dinsdag ben ik naar theater gegaan, omdat ik toch graag nog een paar operaties wilde zien. Dinsdag en donderdag zijn hier de operatiedagen, want dan hebben de dokters de meeste tijd en hoeven ze niet op OPD te zijn. Het begonnen met een arm zetten en daarna gipsen, wel leuk om een keer gezien te hebben hoe dat gaat. Hoop zelf nooit iets te breken, alleen al omdat het gips mij zo irritant lijkt. Daarna was er liesbreuk operatie. Die deed Annemarie en ik mocht assisteren. Echt heel leuk, omdat je dan het beste plaatstje hebt om alles te zien en je echt mee moet helpen. Jammer genoeg vond mijn lichaam al die lagen kleren, dikke handschoenen en mondkapje en buiten 30 graden iets te heet. Dus ik moest na een minuut of 20 echt een stap achteruit doen en stoppen met assisteren anders was ik flauwgevallen. De rest van de operatie heb ik niet meer echt mee gemaakt, omdat ik vooral met m'n hoofd tussen m'n benen heb gezeten...

Woensdag ben ik samen met Anne naar Masvingo gegaan om in de auto die we graag wilden huren voor de reis naar Hwange NP en Victoria Falls een rondje te rijden. Om de auto te keuren en om te laten zien dat wij ook wel kunnen rijden in een Toyota hilux;) Daarmee was ook weer heel de morgen voorbij, 's middags heb ik weer op OPD rondgehangen. Geholpen met een wond hechten, katheter zetten en voor de rest weer m'n tijd doorgebracht met pilletjes tellen. 's Avonds kwam Annemarie langs in het guesthouse om mij op te halen, want ze moest een keizersnee doen. De patiente was 22 jaar en al haar derde keizersnee. De tweede keizersnee was al gecompliceerd geweest, dus de derde was al bijna onmogelijk. Maar de patiënt is ongeveer 1.40 m, niets is goed uitgegroeid en een normale bevalling zou nooit kunnen. Een vierde zwangerschap zou te risicovol zijn en daarom moest de patiënten nog snel voordat ze naar OK gingen of de eileiders doorgeknipt moesten worden. Dan kon dat direct gedaan worden. Het lastige hier is dat als je als vrouw onvruchtbaar bent je man een tweede vrouw mag nemen, wat hier nog mag. En zij opzij gezet wordt door haar man. Maar toch besloot ze dat het gedaan moest worden. Ik mocht weer assisteren en het was savonds, dus niet zo warm op OK. Ik durfde het daarom wel aan. Maar het was nogal een gecompliceerde operatie en daardoor duurde het al een halfuur voordat het kind eruit gehaald kon worden. Maar na een minuut of 20 voelde ik me weer niet lekker worden en moest ik weer stoppen met assisteren. Echt heel irritant, maar ik mis de airco op OK. Dus de rest heb ik weer vanaf de zijlijn kunnen zien. Ook wel interessant om een sterilisatie te zien.

Donderdag,vrijdag en de maandag erop heb ik op maternity bezig geweest. Daar is het drukker dan op de andere wards, dus kunnen ze een paar handen wel gebruiken. En met de drie andere nederlandse verpleegkundestudenten zijn de meeste ward bezet.

Dinsdag zijn we 's morgens met z'n vijven op tijd vertrokken richting Hwange national park. Onderweg kwamen we door Bulawayo waar we eerst de auto volgegooid hebben met liters drinkwater. Want van anderen hadden we gehoord dat de waterpompen kapot waren, waardoor er geen water was in main camp waar we een lodge hadden gehuurd. En met temperaturen flink boven de 30 is het toch slim om genoeg water te hebben. Dan is het makkelijk om een grote en sterke auto te hebben. We waren de slagbomen nog maar net door en toen kwamen we al de eerste kudu's, zebra's, giraffes en impala's tegen. Ook stak er een black mamba de weg over en die schrok van ons, de slang sprong een meter de lucht in. Daardoor konden we achterhalen dat het om een black mamba ging.

Woensdag zijn we zelf rond gaan rijden. Het park is zo groot al België, maar een klein gedeelte is met de auto te bereiken. Eerst wilden we meer het oosten gaan verkennen, maar na een kilometer werd de weg rul zand en kwamen we vast te zitten. Met takken onder de wielen lukte het na een half uur proberen de auto te keren en konden we weer terugrijden naar het beginpunt. Om half 4 zijn we met een guide tour meegeweest, we hebben toen nog een luipaard en krokodillen gezien en nog weer dezelfde dieren van overdag. Om half 7 kwamen we weer terug in het kamp met een prachtige zonsondergang.

Donderdag zijn we op tijd vertrokken uit Main camp richting Sunamatella. Een plaatsje ook in het NP, vandaar is het nog anderhalf uur rijden naar de Vic falls. Op de wegen in het NP kun je niet hard rijden, 50km/uur is het hardst en wil je nog dieren spotten dan moet je niet harder dan 30 rijden. Bij een paar grotere meren zijn we lang blijven zitten om naar alle dieren te kijken die kwamen drinken, daardoor was het al schemerig toen we Hwange NP verlieten. EN toen moesten we nog naar vic falls rijden. We kwamen er achter dat de lampen van de auto niet echt heel veel licht gaven en de tegenliggers graag met groot licht op rijden. Dus het was voor de chauffeur een heel karwei om ons veilig in Vic Falls te brengen.
Daar hadden we een lodge met een klein zwembadje. Heerlijk om een keer te kunnen zwemmen, zeker na een dag in een stoffige omgeving rondgereden te hebben.

Vrijdag hebben we de watervallen bekeken. Daar kon je 1,7km aan de ene kant van het ravijn lopen en dan aan de andere kant van het ravijn waren de watervallen en in het ravijn stroomde de zambezi. Echt prachtig was het. Ook al was er nu minder water door de lange droge winter, dus de watervallen waren kleiner en sommige stroomden niet. Maar daardoor hadden we minder last van het opstuivende water en konden we veel foto's maken. In Maart als de rivier en de watervallen op z'n grootst zijn, is dat bijna niet te doen omdat je dan kleddernat wordt van het opstuivende water.

Zaterdag moesten we al weer terug naar Morgenster. Dit keer moesten we 800km in een keer rijden. De politie herkende ons van de heenweg, daardoor werden we overal na even vriendelijk gegroet te hebben, doorgelaten. Net voor het donker werd waren we weer terug en was de korte vakantie echt voorbij. Het is echt leuk geweest om wat meer van dit prachtige land gezien te hebben.

Deze week ben ik weer aan de slag op maternity. Omdat ik het echt een leuke afdeling vind, maar ook doordat er meestal wel wat te doen is. En op andere afdelingen is dat niet altijd zo en kun je gerust een uur zitten wachten totdat er weer iets moet gebeuren. Dus vandaar de keus om de laatste week op maternity te zijn.

Ja, ja en zo zijn we weer aan het eind gekomen van deze blog en bijna aan het eind van de periode hier in Morgenster. Zondag begint de reis van drie dagen, dan moet ik al naar Bulawayo omdat ik anders maandag m'n vliegtuig niet haal. En dinsdag sta ik als het goed is weer op de Nederlandse bodem.
Tot ziens in Nederland.

Groetjes, Jojan