Female Ward en eerste dagen op de Maternity

Door stroomuitval de afgelopen dagen is het verhaal al twee dagen oud, maar nu kan ik het er pas opzetten.

Ha allemaal,

Ik ben hier alweer drie weken, de tijd vliegt voorbij en nog maar 8 weken te gaan. Aan de andere kant zou ik nu graag even in Nederland zijn en bij alle familiegebeurtenissen willen zijn in de komende twee weken. Maar ja dan had ik dit hier allemaal gemist. Deze week zit ik alweer op de derde ward, het gaat lekker snel zo overal een weekje. Zo zie ik veel nieuwe activiteiten, verpleegkundige handelingen en ook veel soorten ziektebeelden. Ik vind het echt geweldig interessant op de maternity, al die moeders met hun dikke buiken en die minuscule kindertjes. Maar ik zal eerst nog de laatste dagen op Female ward beschrijven.

De meeste dames die op de ward lagen, zijn HIV positief en daarbij heeft een grote groep TBC. Waarvoor ze behandeld worden in het ziekenhuis. Ze horen op de isolatiekamers te liggen, maar doordat het nogal vol ligt, liggen ze ook op de andere zalen. De ramen staan hele dagen open, dus hopelijk is de besmettingskans niet zo groot voor de andere patiënten.
Vrijdag was er nog een patiënt overleden, het was aan het eind van mijn dienst. Dus ik heb niet meer hoeven meehelpen met afleggen.
Tijdens de observaties valt wel op dat veel patiënten ondervoed zijn. De armen zijn zo dun, dan de manchet van de bloeddrukmeter bijna niet past. Er is bijna een kindermanchet nodig op de volwasseneafdeling. Zaterdag en zondag was het niet zo druk, ik heb vooral observaties gedaan en de bedden opgemaakt. Ik was dan ook blij dat m'n week op de female ward er opzat zondag. Ik kan er slecht tegen om iedere keer te zitten wachten totdat er weer iets moet gebeuren.

Vorige week donderdag is er een Nederlandse verloskundige gekomen. Zij slaapt ook in het guesthouse en is deze week begonnen op de maternity. Het is heel gezellig dat ze er is, je kunt tegen een Nederlander alles zeggen wat je wilt. In het Engels kan ik dat nog niet en met die Zimbabwanen moet je toch ook bij ieder woord wat je zegt nadenken of het niet verkeerd wordt opgevat. De mannen willen allemaal naar Nederland en de vrouwen willen toch graag ook beter worden. Aan het eind van mijn verblijf hier kan ik de zaklamp doorverkopen en m'n uniformjasjes wilt een mannelijke! Verloskundige hebben;) Ik zal ze nooit gaan begrijpen...

Maandag ben ik op de Maternity Ward begonnen. Samen met de Nederlandse verloskundige. Het is heel makkelijk dat ze er ook rond loopt, want ze kan in het Nederlands even snel vertellen wat er gebeurd. Eén verloskundige veel graag alles uitleggen, wat ik heel leuk vind. Want een blok op school over dit onderwerp is niet genoeg om alles te begrijpen wat er op zo'n afdeling gebeurt. De eerste dag heeft een verloskundige helemaal het lichamelijk onderzoek uitgelegd wat ze bij de patiënten doen. Een patiënt die daar voor op de onderzoektafel lag, diende direct als instructiemateriaal. Het is echt grappig om het hartje te horen/voelen slaan. Het werd helemaal niet gevraagd, maar de patiënten zijn hier echt makkelijk in ieder geval werken ze met het meeste mee. Ze gaan hier ook heel anders met patiënten om dan in Nederland. Wij vragen de patiënten, maar hier bevelen ze de patiënten. Het werkt wel wat makkelijker;)
Die dag heb ik niet doorgehad dat er een bevalling was, volgens de papieren wel. Maar de Nederlandse verloskundige en ik hebben niets doorgehad, we vragen ons af wanneer het dan precies gebeurd is. Moet wel tijdens onze lunch geweest zijn, maar ze zeggen dan ook niets daarna. De maternity ligt vol, want het is 9 maanden na kerst;) Dan komen alle mannen terug uit Zuid-Afrika of de andere landen waar ze werken. En het bizarre is dat de meeste moeders die bevallen hier in het ziekenhuis 17 of 18 jaar zijn. De jongste die in het ziekenhuis ligt te wachten tot de bevalling is 14 jaar.

Dinsdag was de dag na een uurtje al heel interessant want de bevalling bij een vrouw was begonnen. Ik alle taken die de student nurses moeten doen lekker laten liggen, dat konden de andere studenten wel doen, en ik ben er met m'n neus bovenop gaan staan. Heel interessant om alle handelingen te volgen die de verloskundigen doen, maar blijkbaar ging het met het kindje niet goed. Dus toen de dokter per ongeluk binnen kwam lopen om iets te vragen, heeft die direct de vacuümpomp gebruikt om het kindje geboren te laten worden. Geweldig om dit alles nu eens in het echt te zien. Maar met al deze moeite erbij, vind ik het prima dat ik er nog even niet aan toe ben ;)

Voor de rest is het de dagen vullen met controles. Ik kan nu heel goed bloeddruk meten na 30 patiënten gedaan te hebben en dan iedere morgen en middag. De andere student nurses vinden het wel prima dat ik het doe, zij zijn ongeveer 5 minuten met een patiënt bezig. Eer je dan het rondje gedaan hebt, ben je bijna aan de nieuwe ronde toe. Omdat een maternity ward niet goed te regelen is, alles draait rond de bevallingen, is het in mijn ogen nogal een rommelige afdeling. Niets is goed te plannen. Daardoor gebeurd het nog eens dat de medicijnrondes niet gedaan worden en daardoor patiënten hun antibiotica niet op tijd krijgen of een paar keer overslaan. Ik vind dit slecht, omdat patiënten de medicijnen wel betaald hebben, maar dan worden ze niet gebruikt. Dus ik probeer een beetje dit in de gaten te houden en verloskundigen hierop aan te spreken en toestemming te vragen of ik het dan mag doen. Eerst wilde ik mij niet bemoeien met de medicijnen omdat ik hierin geen problemen wil krijgen. Maar ik wil wel dat patiënten hun medicijnen krijgen die ze moeten hebben, als ik het dan ook niet geef dan krijgen ze het helemaal niet. Nu loop ik om de zoveel uur de medicatie voor te bereiden en toe te dienen. Ik leer er wel veel van.

Vanmorgen kwamen we op de ward en maakten we een praatje op de verloskamer met de nachtdienst. Ze stond bij een vrouw die bezig was met bevallen, maar ze dacht dat het nog wel even duurde. Dus de verloskundige stond op het gemak met ons te praten. Zo zagen we opeens het hoofdje te voorschijn komen en gelukkig was de verloskundige precies op tijd om het kindje op te vangen. Een bevalling kan dus ook zo, in een hele korte tijd. Het bijzondere vind ik dat je de moeder dan na 10 minuten al weer rond ziet struinen. Respect hoor!

Op de afdeling ligt ook een kindje Grace, dat te vondeling gelegd is bij het ziekenhuis drie weken terug. De moeder is nog steeds niet gevonden. Volgende week wordt ze weg gebracht naar Harare (de hoofdstad) naar een weeshuis en misschien wordt er nog gekeken naar adoptie mogelijkheden. Het probleem is dat ze vaak vergeten wordt om drinken te geven. Daardoor was ze al een halve kilo afgevallen. De eerste dagen op de ward sliep ze heel de dag, omdat ze gewoon te weinig energie had om te huilen. Nu proberen de Nederlandse verloskundige en ik haar ieder drie uur drinken te geven overdag, zodat ze over de dag genoeg binnen krijgt. Hopelijk werkt dit en wordt ze weer wat dikker voordat ze naar het weeshuis gaat. Daar zal ook niet altijd drinken zijn. Met dit meisje ben ik ook al snel een groot gedeelte van m´n dag mee bezig, dus mijn dagen op deze ward vliegen echt voorbij. Ik geniet er echt van, leer veel en ik vind het echt reuze interessant allemaal. Had ik niet verwacht na de lessen op school...

Volgende week als het goed is OPD, de poliklinieken. Hopelijk kan ik daar wat verder met m´n onderzoekje. Want nu is er nog niet veel gedaan daaraan. Het zal wel weer op de laatste weken neer komen.

Bedankt voor de reacties en tot het volgende verslag.

Groetjes, Jojan